چگونه خاک نفس می کشد؟ بیندیشیم
چه زمهریر غریبی!
شکست چهره ی مهر
فسرد سینه خاک 
شکافت زهره ی سنگ
پرندگان هوا دسته دسته جان دادند
گل آوران چمن جاودانه پژمردند
در آسمان و زمین، هول کرده بود کمین 
به تنگنای زمان مرگ کرده بود درنگ!
به سر رسیده جهان؟
پاسخی نداشت سپهر
دوباره باغ بخندد؟
کسی نداشت یقین
چه زمهریر غریبی!

چگونه خاک نفس می کشد؟ بیاموزیم:
شکوه رستن اینک:
طلوع فروردین!
گداخت آن همه برف
دمید این همه گل
شکفت این همه رنگ،
زمین به ما آموخت
ز پیش حادثه باید که پای پس نکشیم
مگر کم از خاکیم؟
نفس کشید زمین 
ما چرا نفس نکشیم؟

سر خود را مزن اینگونه به سنگ

دل دیوانه ی تنها , دل تنگ

منشین در پس این بهت گران

مدران جامه ی جان را ، مدران

مکن ای خسته در این بغض درنگ

دل دیوانه ی تنها ، دل تنگ

پیش این سنگدلان قدر دل و سنگ یکی است

قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین

چه دل آزارترین شد ، چه دل آزارترین ؟

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

اي همرهان كجاييد؟ اي مردمان كجايم؟

پر كرد سينه‌ام را فرياد بي شكيبم

با من سخن بگوييد اي خلق، با شمايم!

شب را بدين سياهي، كي ديده مرغ و ماهي

اي بغض بي‌گناهي بشكن به هاي‌هايم

سرگشته در بيابان، هر سو دوم شتابان

ديو است پيش رويم، غول است در قفايم

بر توده‌هاي نعش است پايي كه مي‌گذارم

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،

شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک،

آسمان آبی و ابر سپید،

برگ‌های سبز بید،

عطر نرگس، رقص باد،

نغمۀ شوق پرستوهای شاد

خلوتِ گرم کبوترهای مست

نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار

خوش به‌حالِ روزگار

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

باری اگر روزی کسی ازمن بپرسد

"چندی که در روی زمین بودی چه کردی"؟

من ،می گشایم ...پیش رویش دفترم را

گریان وخندان ،برمی افرازم سرم را

آنگاه ،می گویم که :بذری نوفشانده ست ،

تا بشکفد ،تا بر دهد،بسیار مانده است

در زیر این نیلی سپهر بی کرانه

چندان که یارا داشتم ،در هر ترانه

نام بلند عشق را تکرار کردم

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

مشت می کوبم بر در

پنجه می سایم بر پنجره ها

من دچار خفقانم خفقان

من به تنگ آمده ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم

ای

با شما هستم

این درها را باز کنید

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

ماهی همیشه تشنه ام

در زلال لطف بیکران تو

می برد مرا به هرکجا که میل اوست

موج دیدگان مهربان تو

زیر بال مرغکان خنده هات

زیر آفتاب داغ بوسه هات ای زلال پاک

جرعه جرعه می کشم تو را به کام خویش

تا که پر شود تمام جان من ز جان تو

ای همیشه خوب

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

در کجای این فضای تنگ بی آواز

من کبوترهای شعرم را دهم پرواز؟

شهر را گویی نفس در سینه پنهان است

شاخسار لحظه ها را برگی از برگی نمی جنبد

آسمان در چار دیوار ملال خویش زندانی است

روی این مرداب یک جنبنده پیدا نیست

آفتاب از اینهمه دلمردگی ها رویگردان است

بال پرواز زمان بسته است

هر صدائی را زبان بسته است

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

از دل افروز ترين روز جهان،

خاطره اي با من هست.

به شما ارزاني :

سحري بود و هنوز،

گوهر ماه به گيسوي شب آويخته بود .

گل ياس،

عشق در جان هوا ريخته بود .

من به ديدار سحر مي رفتم

نفسم با نفس ياس درآميخته بود .

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

روحِ رویاییِ عشق از برِ چرخِ بلند،
جلوه‌ای کرد و گذشت.
شور در عالم هستی افکند
شوق در قلب زمان موج‌زنان،
جان ذرات جهان در هیجان،
ماه و خورشید، دو چشم نگران،
ناگهان از دل دریای وجود،
“گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود”
به جهان چهره نمود

کاش می دیدم چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست
آه ، وقتی که تو ، لبخند نگاهت را می تابانی
بال مژگان بلندت را می خوابانی
آه ، وقتی که تو چشمانت را
آن جام لبالب از جان دارو را
سوی این تشنه جان سوخته ، می گردانی
موج موسیقی عشق از دلم می گذرد
روح گلرنگ شراب در تنم می گردد
دست ویرانگر شوق پرپرم می کند
ای غنچه رنگین پر پر...

...لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید

بر تن خورشید می‌پیچد به ناز

چادر نیلوفری رنگ غروب

تك درختی خشك در پهنای دشت

تشنه می‌ماند در این تنگ غروب

از كبود آسمان‌ها، روشنی

می‌گریزد جانب آفاق دور

در افق بر لاله سرخ شفق

می‌چكد از ابرها باران نور

می‌گشاید دود شب آغوش خویش

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

تو که نیستی که ببینی

چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری است

چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیداست

چگونه جای تو در جان زندگی سبز است

هنوز پنجره باز است

تو از بلندی ایوان به باغ می نگری

درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها

به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر

به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

من سکوت خویش را گم کرده ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من که خود افسانه می پرداختم

عاقبت افسانه مردم شدم

ای سکوت ای مادر فریاد ها

ساز جانم از تو پر آوازه بود

تا در آغوش تو ، راهی داشتم

چون شراب کهنه شعرم تازه بود

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

نيمه شب بود و غمي تازه نفس؛

ره خوابم زد و ماندم بيدار.

ريخت از پرتو لرزنده شمع

سايه دسته گلي بر ديوار

همه گل بود ولي روح نداشت

سايه اي مضطرب و لرزان بود

چهره اي سرد وغم انگيز وسياه

گوئيا مرده سرگردان بود!

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

عشق هرجا رو کند آنجا خوش است

گر به دریا افکند دریا خوش است

گر بسوزاند در آتش دلکش است

ای خوشا آن دل که در این آتش است

تا بینی عشق را آیینه وار

آتشی از جان خاموشت برآر

هر چه می خواهی به دنیا نگر

دشمنی از خود نداری سخت تر

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

اي بر سر بالينم، افسانه سرا دريا !

افسانه عمري تو، باري به سرآ دريا .

***

اي اشك شبانگاهت، آئينه صد اندوه،

وي ناله شبگيرت، آهنگ عزا دريا .

***

با كوكبه خورشيد، در پاي تو مي ميرم

بردار به بالينم ، دستي به دعا دريا !

اي مرغ آفتاب!

زنداني ديار شب جاودانيم

يك روز، از دريچه زندان من بتاب

مي خواستم به دامن اين دشت، چون درخت

بي وحشت از تبر

در دامن نسيم سحر غنچه واكنم

با دست هاي بر شده تا آسمان پاك

خورشيد و خاك و آب و هوا را دعا كنم

بگذار ، كه بر شاخه اين صبح دلاويز

بنشينم و از عشق سرودي بسرايم .

آنگاه ، به صد شوق ، چو مرغان سبكبال ،

پر گيرم ازين بام و به سوي تو بيايم

خورشيد از آن دور ، از آن قله پر برق

آغوش كند باز ، همه مهر ، همه ناز

سيمرغ طلايي پرو بالي ست كه – چون من –

از لانه برون آمده ، دارد سر پرواز

پرواز به آنجا كه نشاط است و اميدست

پرواز به آنجا كه سرود است و سرورست .

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

یک گل بهار نیست

صد گل بهار نیست

حتی هزار باغ پر از گل بهار نیست

وقتی

پرنده ها همه خونین بال

وقتی ترانه ها همه اشک آلود

وقتی ستاره ها همه خاموشند

وقتی که دستها با قلب خون چکان

در چارسوی گیتی

هر جا به استغاثه بلند است

ایا کسی طلوع شقایق را

در دشت شب گرفته تواند دید ؟

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

در گلستاني هنگام خزان ،

رهگذر بود يكي تازه جوان

صورتش زيبا ، قامتش موزون ،

چهره اش غم زده از سوز درون

ديدگان دوخته بر جنگل و كوه

دلش افسرده ز فرط اندوه

با چمن درد دل آغاز نمود

اين چنين لب به سخن باز نمود

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

جان می دهم به گوشه ی زندان سرنوشت

سر را به تازیانه ی او خم نمیکنم

افسوس بر دو روزه ی هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ی ماتم نمی کنم

. . . . . . . . . . .

با تازیانه های گرانبار جانگداز

پندارد آنکه روح مرا رام کرده است

جان سختی ام نگر که فریبم نداده است

این بندگی که زندگی اش نام کرده است

ماهی همیشه تشنه ام

در زلال لطف بیکران تو.

میبرد مرا به هرکجا که میل اوست

موج دیدگان مهربان تو

زیر بال مرغکان خنده هات

زیر آفتاب داغ بوسه هات

-ای زلال پاک-!

جرعه جرعه جرعه می کشم تو را به کام خویش

تا که پر شود تمام جان من ز تو!

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

نغمه ی خاطر نواز مرغ شب،

کاروان ماه را همراه بود.

نیمه شب ها آسمان را عالمی است.

آه اگر این آسمان بی ماه بود!

از جهان آرزوها، بوی جان

بر فراز باغ دامن می کشید

از بهشت نسترن ها می گذشت

بال خود بر گونه ی من می کشید

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

پر کن پياله را

کين جام آتشين

ديريست ره به حال خرابم نمي برد

اين جامها -که در پي هم مي شود تهي-

درياي آتش است که ريزم به کام خويش،

گرداب مي ربايد و، آبم نمي برد!

* * *

من، با سمند سرکش و جادويي شراب،

تا بي کران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستارۀ انديشه هاي گرم

تا مرز ناشناخته مرگ و زندگي

تا کوچه باغ خاطره هاي گريز پا،

تا شهر يادها...

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

 همه می پرسند:

چيست در زمزمه مبهم آب ؟

چيست در همهمه دلكش برگ ؟

چيست در بازی آن ابر سپيد ،

روی اين آبی آرام بلند ،

كه ترا می برد اينگونه به ژرفای خيال ؟

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...

 بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم،

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید،

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید،:

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم.

پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم.

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت.

لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...